oturuyorum.üzerime gelen devasa sıkılma duvarının boyutları gözümü korkutuyor.son zamanlar ondan nasıl kurtulmayı başarmıştım,nasıl da sadece yanından yürüyüp geçmiştim? aslında hepsini hatırlıyorum ama o tarz basit mutluluklar ve umutların insanı ne kadar umursamaz yaptıgını ogretmekten baska hiçbir işe yaramamıştı o olaylar.aslında her zaman böyleydi.ne kadar sıkılabilcegimi unutturmak için orada bir yerde beni bekleyenler olur.
bir duvar var karşımda,ondan korkuyorum,büyüklüğünden çekiniyorum.beni engellediğini sandım ama o duvardan uzaklaşmak için seçtiğim yolların hiçbiri tatmin etmedi.hiçbir mutluluk sonsuz olmadığına göre tatmin olmamamın sebebi sectigim yollar degil bunları duvardan korkumdan seçmek.kabullenip yaslanmak ve kısa bir süre beklemek sonunda önünde uyuyakalmak,beni sarmasını beklemek en iyisi olacak.bu cesareti bulabilecek miyim?herkes duvarda bekleyen adamları aşağılarken,herkes yolları denemeye devam ederken sadece durmak benim için fazla cesaret gerektiriyor.bunu tek başıma yapamam ama tek başına yapılması gerekiyor.
iyisi şöyle güzelce uyuşturmak beyini.o zaman yaslandığım duvar evim,yollarsa sadece hikaye,efsane olacak benim için.